Na twee jaar denken en zoeken eindelijk de perfecte plek gevonden voor onze Janko. Die maffe pony loopt hier nu inmiddels al weer iets van elf jaar om het huis. Maar we konden en kunnen hem slecht laten gaan. We houden gewoon van het dier.
Maar hij staat hier in zijn uppie. Heeft als hoofdtaak de tuin van pa en ma te maaien en dan trek ik me twee keer per jaar of zo op zijn rug om een ritje te maken.
Dus ik voel me schuldig, en was op zoek voor een koper. Maar niet de eerste de beste, onze Janko moet op een goede plek komen met andere paardjes voor zijn sociale leven, en het liefst wat meer werken, want een ritje geniet hij van.
Dat adres heb ik van de week gevonden. Dus gaat Janko verhuizen aankomend weekend. Naar mensen die ik al jaren ken. Stom hè, de olifant stond recht voor me, maar ik zag hem niet. Maar goed het is nu geregeld. Janko blijft wel van ons, maar gaat daar werken voor zijn kost en inwoning. Prima geregeld, maar we zullen hem zeker missen.
Nu Janko dan vertrekt, kunnen wij verder met onze eigen plannen want nu komt de bovenwei vrij. Dat geeft meer ademruimte voor ons met de geiten en schapen en George natuurlijk. Als we alles op een rijtje hebben hopen we genoeg te kunnen sparen om meer alpacas te houden. Maar eerst een heleboel aanpassingen en voorbereidingen. Want alpacas zijn duur, maar o zo leuk. Maar dat is toekomst en dat kan alle kanten opgaan. Dat is vandaag maar weer eens bewezen.
Vandaag staat er een vrouwtje op de stoep, ze moet mij hebben. Dus Tonnie haar naar binnen gelaten. Ik vraag wat er aan de hand is, want dit is een gezin wat het eigenlijk best goed doet de laatste jaren.
Ze wilde mij rustig vertellen wat er aan de hand was, maar was al snel totaal in tranen en ratelde ze haar verhaal. Gelukkig begreep ik haar goed. Haar man is naar Engeland om te werken dat weet ik.
Maar nu blijkt er iets niet goed te zijn met zijn papieren en wordt hij niet uitbetaald. Hij zou geld overmaken naar hier voor zijn gezin, wat nu dus niet kan. En zij zit hier met een stuk of vijf kinderen en letterlijk geen brood meer in de kast. Of ik haar kan helpen met werk. Maar wij zijn ook geen miljonairs en gaan de periode in dat we straks weer hooi moeten kopen en de schapen en geiten moeten geënt worden tegen ongedierte en en en. Ach je kent het wel. En we hebben een paar flinke investeringen gedaan. Dus overlegd met Tonnie.
Want we waren al wel van plan om een zaterdag hulpje aan te nemen. Maar meer zit er niet in, en ik had iemand anders in gedachte. Een jonkie, maar zij heeft het even harder nodig. Dus gevraagd of ze wilde helpen met een hoop stront werk, daar bestaat ons leven voornamelijk uit. stront opruimen:). Het maakte haar niet uit. Dus ik heb haar het zaterdag baantje gegeven, morgen begint ze. Het is niet veel, maar alle kleine beetjes helpen. En ik spreek uit ervaring. Ook ik heb een punt gehad in mijn leven dat ik bijna niet meer in staat was om mijn kinderen eten te geven. En ook ik heb toen al was het klein, hulp gehad uit onverwachte hoek. Genoeg om te overleven, niet om alle problemen op te lossen. Maar wat was ik daar blij mee.
Verder had ze geen boterham meer in huis. Dus ze vroeg of ik een klein beetje geld kon geven zodat ze een brood kon kopen. Daar kan ik niet goed tegen dus.
Een brood en pakje boter uit de vriezer getrokken, een grote doos eieren gevuld. De grote zakken macaroni die ik bewaard heb van de Europese hulpprogramma’s uit de kast gehaald. En een zootje potjes huisgemaakte jam in een tas gestoken. Zodat haar kinderen met een volle maag naar bed kunnen. Morgen komt ze werken en heeft ze wat geld. Hopelijk is het probleem in Engeland snel opgelost. Ik kan niet begrijpen dat bedrijven iemand laten werken, waarschijnlijk wetende dat niet alle papieren in orde zijn. En dan niet betalen, en wat zij ook vertelde. Hij moet daar ook eten en slapen. En als het niet goed komt met die papieren moet hij nog maar eens terug zien te komen en dan weer boven jan zien te komen. Te gek voor woorden. Maar we zullen zien hoe dit afloopt. Meer kunnen we nu niet doen voor deze mensen.
Groetjes Diane.