Je kent het wel dat rondje de ene helft wit de ander zwart. Hemel en hel, al dat soort uitspraken. De afgelopen twee weken ben ik elke dag daar in heen en weer gestuiterd.
George de alpaca begon weer op te knappen. Dankzij mensen die mijn chaga kochten en donaties van mensen die mee leefden, konden we George geven wat nodig was, en hebben we voor de hele winter goede alpaca brok in huis.
Ondertussen waren we al een paar dagen aan het wachten op het telefoontje van mijn dochter. Die moest gaan bevallen. Al maanden geleden waren de tickets geboekt voor oktober om een paar dagen naar nederland te gaan en dan op kraamvisite.
Dan een telefoontje mijn zoon, om te vertellen dat zijn relatie helaas over was. Hij is al lange tijd depressief en helaas kon de relatie dat niet trekken. Hij was er rustig onder en begreep wel dat hij nu niet de makkelijkste was om mee samen te leven.
En op een morgen kwam het telefoontje, dochterlief had weeen en ze zouden ons de hele dag updaten. Vijf minuten later een berichtje van een vriendin. Of ik wilde bellen, dus ik bel. Mijn zoon was suicidaal, shock. Zoon gebeld, wat is er aan de hand.
Hij wilde niet praten, (ex) vriendin aan de telefoon. Die was alles aan het bellen voor hem. Ze konden naar de huisarts, huisarts stuurde ze door naar crisiscentrum. Dus dat afgewacht, ondertussen berichtjes van mijn dochter hoe de weeen verliepen. Dat Jingjang gevoel bedoel ik.
Ene berichtje na de ander, het ene kind gaf nieuw leven het andere kind wilde stoppen met zijn leven. Zoonlief werd naar huis gestuurd met zware kalmeringstabletten om de paniek onder controle te houden en mocht niet alleen gelaten worden.
Hoe dan. (Ex) vriendin moet werken en andere woonruimte zoeken. Maar goed met een goede vriendenkring werd dat geregeld voor zover mogelijk. En ik ging in overleg de zaken thuis regelen. Ticket boeken en naar nederland. Van het geld wat we gespaard hadden voor de kraamvisite, hooi en hulp van mijn moeder. Het hooi komt van een goede vriend dus die de situatie uitgelegd. Geen probleem dat ik maandelijks aflos. Hij begreep helemaal dat we het nu echt even nodig hadden.
Ondertussen was er een gezonde kleindochter geboren en was mijn dochter in de hemel. Ze had haar kleine meisje gezond op de wereld gezet. Twee dagen later ben ik in nederland. Naar mijn zoon, en helpen met oppassen.
Die zat niet echt op me te wachten, maar begreep wel waarom ik er was. Zijn ex is geen octopus en moet ergens ruimte en tijd hebben om haar leven weer op orde te krijgen en dat was voornamelijk andere woonruimte.
De eerste dagen waren zelfs bijna gezellig. Ik moest wat broeken hebben, en hij ging zelfs met me mee. Hij gaf aan als het niet goed ging met hem dan gingen we terug naar huis. Na een paar dagen had hij de zwaardere pillen niet echt meer nodig en hield hij het bij de gewone medicatie tegen zijn depressie.
We deden best veel samen, boodschappen, hond uitlaten. Hij kookte eten, en begon dingen op te pakken. Vertelde over zijn gevoelens etc. Er kwamen huisbezoeken van het crisiteam. Hij ontving ze en deed zijn verhaal. Langzaam werd het rustiger.
Ik ben tussendoor, in overleg zodat hij niet alleen was, bij mijn dochter geweest. In de loop van de week begon ik een beetje het gevoel te krijgen dat ik niet echt nodig meer was. Maar we bleven allert, want hij deed wel erg zijn best om aan te geven dat hij mij en zijn ex uit huis wilde hebben. Want hij wilde rust. Het huis was te vol.
Hij begon weer dingen op te pakken. Hij maakte een tafeltje, en pakte zijn glasgraveer spul weer op. Het ging beter, maar de lijstjes van hoe je zelfmoord kan plegen bleven steeds terug keren tussendoor. We vertrouwden het voor geen meter.
Dan na een week, in overleg met zoonlief en ex ben ik een middag weg geweest, naar mijn dochter. Rond zes uur kom ik terug. Ik kon ruiken dat er net nog een sigaret was gerookt, en hij lag op bed. Ik dacht, prima over een uur maak ik hem wel wakker, anders slaapt hij vannacht niet, en dat is niet goed.
Dus uur later, wakker gemaakt, we hadden wel trek dus ik stel voor om shoarma te laten komen. Hij had honger en zat te klagen dat het lang duurde. Vervolgens heeft hij flink zitten eten en hebben we de dag door genomen.
Hij had zijn tijd besteed met nieuwe glazen halen voor zijn graveerwerk en was op zoek geweest naar een goede lamp, maar die niet gevonden. Later op de avond kwam zijn ex thuis en ik ben naar bed gegaan. Nog geen uur later, staat ze huilend en in paniek op mijn kamer. Marcel was compleet omgeslagen, zij moest maar weg en de hond mee nemen. Ons mam moest oprotten hij was er klaar mee, wilde rust, en wij moesten zijn keuze maar respecteren. Hij was het huis uitgelopen om een rondje te lopen.
Bed uit, er achter aan maakt de zaak waarschijnlijk erger. Hij had zijn sigaretten en mobiel laten liggen, hij gaat nooit de deur uit zonder die dingen. Sleutels had hij wel, ik zeg we wachten half uurtje als hij niet terug is. Trekken we aan alle bellen, crisis, politie etc en gaan we samen zoeken.
Kwartier later komt hij terug, gelukkig.
Vervolgens de hele nacht onrust, ik moet oprotten en hij was bewust ons aan het kwetsen. De nacht door gekomen, hij sliep. Crisis gebeld die zouden snel komen, ondertussen huisarts gebeld die stond achter een eventuele opname, we konden crisis laten bellen als nodig.
Team komt en praat met hem, maar hij kon hun niet overtuigen dat er niks ging gebeuren. Hij wilde geen afspraken maken met ze. Dus ze zeggen dat er een psychiater komt, die wilde hij niet. Maar ze hebben zorgplicht en gezien de situatie zou die komen.
Zij gaan, hij gaat naar bed, uur later staat de psychiater drie man sterk op de stoep. Ex, zit er doorheen en kan alleen nog maar huilen, zoonlief komt zijn bed niet uit en wil niemand spreken. Spychiater en kornuit naar boven. Die stonden tegen dekens te praten, kwamen beneden en vertelden dat ze precies een vinger van hem hadden gezien, hij kroop weg.
Goed wat nu, want dit kan zo niet doorgaan, hij heeft hulp nodig die wij hem niet kunnen geven. Over twee weken moet ik weer naar huis. Maar ik laat ze zo niet achter.
Omdat hij niet wil praten en ze dus niet over een opname kunnen praten. Is de enige optie nog een verplichte opname. Ok, hoe werkt dat en hoe lang duurt dat. Dus ze leggen uit, dat ze eerst gaan overleggen en bellen. Prima, ze zijn een half uur aan het overleggen geweest in het trappenhuis, buiten gehoorafstand van mijn zoon.
Huisarts gebeld etc, ze komen binnen en zijn van mening dat een verplichte opname noodzakelijk is als wij er in mee gaan. Ze hebben ons uitgelegd hoe het werkt, wat er gaat gebeuren. We hebben elkaar aangekeken, en hebben ja gezegd. Hij heeft nu en wel meteen, hele goede hulp nodig. Huisbezoekjes en gesprekken en iederern om hem heen is niet voldoende.
Een uur moesten we ongeveer wachten. De deurbel, spychiater met ambulance broeders. Politie zou pas gebeld worden als het nodig mocht zijn. En dan wordt het een emotionele rollercoaster. Je wilt dit niet voor je kind of vriend, maar je staat met de rug tegen de muur. Uitgeput door vele onrustige nachten en te ligt slapen,omdat je steeds oplet. Een psychiater die alles rustig staat uit te leggen. Het was opgestart, geen weg meer terug.
Ze gaan naar boven, vriendin zit op het balkon met de hond, helemaal over haar toeren. Ik sta in de kamer, mijn benen zijn zwaar, ik tril aan alle kanten, mijn hart klopt in mijn keel en de tranen stromen over mijn wangen.
Boven hoor je dat ze hem zijn vrijheid ontnemen en dat hij vrijwillig mee kan, zo niet dat ze andere maatregelen moeten nemen. Hij heeft geen inspraak meer. Het kan twee kanten opgaan hij flipt of hij gaat mee. Gelukkig dat laatste, we hebben een tasje kleren ingepakt. Hij rookt nog een sigaretje, terwijl ze uitleggen hoe het verder gaat.
We mogen nog wat zeggen en vragen. Ik vraag hem of we op bezoek mogen komen. Nee, hij wil me niet zien. Tonnie komt volgende week, zeg ik, mag die komen. Ja, alleen tonnie mag wel komen. Hij haat me, het is niet anders.
En hij loopt mee met de ambulance broeders, weg uit mijn zicht. Ik heb hem uit handen moeten geven, ik brak.
Psychiater is nog even gebleven en heeft gepraat. Hij heeft me gerust gesteld met wat hij heeft ervaren met vele clienten. En dat het eigenlijk altijd goed komt. Ik heb hem gezegd, dat dit de meest zware en moeilijkste daad uit liefde is, die ik ooit in mijn leven heb moeten maken. Al blijft hij tien jaar boos, of de rest van zijn leven. Als hij beter wordt en weer lol in het leven krijgt. Dan kan ik daar mee leven. Het zal moeten.
Nu blijf ik hier in huis, zijn ex heeft echt behoefte aan steun, ik ook. We laten elkaar nu niet alleen. Mailtje van zoonlief aan ex. Of we tandenborstel enzo willen brengen. Wij schieten wel een beetje in de lag. Ja stom we pakken een tas, maar daar geen seconde aan gedacht. En hij vraagt of ik al opgedonderd ben, hij haat me echt. Daar hebben we niet op gereageerd.
Ik zeg tegen zijn ex, ik blijf bij haar tot 10 okt dan moet ik terug. Maar als het dan nodig blijkt, blijft tonnie langer hier om te steunen, voor haar en zoonlief. Dus als hij me niet wil zien, hij maar beter in de kliniek kan blijven, ik ga niet aan de kant. En het vreemde is, as hij in zo een situatie zou staan, zou hij precies hetzelfde doen. Hij zou haar niet alleen laten en schijt hebben wat de andere persoon wil. Wie weet, komt het goed en ziet hij in dat hij niet erg aardig tegen me is geweest.
De tijd zal het leren, hij moet weer lol in zijn leven krijgen. En zichzelf weer kunnen vertrouwen. Dat is het allerbelangrijkste voor me nu.
Groetjes Diane.